หนอนภู2511: พระสังฆาธิการ 2556

วันศุกร์ที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

พระสังฆาธิการ 2556

โครงการอบรมพระสังฆาธิการแต่งตั้งใหม่ 2556

ระดับ จต.,รจต.,จร.,รจร.,และผจร

คณะสงฆ์จังหวัดร้อยเอ็ด

พระเดชพระคุณเจ้าคุณพระพุทธิสารมุนี
เจ้าคณะจังหวัดร้อยเอ็ด
ประธานจัดอบรม
ณ ห้องประชุมวัดบ้านเปลือบใหญ่

ตำบลรอบเมือง อำเภอเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด

ระหว่างวันที่ 14-15 พฤศจิกายน 2556

พระมหาอุดร ธมฺมปญฺโญ

รองเจ้าคณะอำเภอเมืองร้อยเอ็ด

เลขานุการเจ้าคณะจังหวัดร้อยเอ็ด

กล่าวถวายรายงาน

เรื่อง หน้าที่เจ้าอาวาส

ตามพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. ๒๕๐๕ มาตรา ๓๗ บัญญัติหน้าที่ของเจ้าอาวาสไว้ดังนี้

(๑) บำรุงรักษา จัดกิจการและศาสนสมบัติของวัดให้เป็นไปด้วยดี

(๒) ปกครองและสอดส่องให้บรรพชิต และคฤหัสถ์ที่มีที่อยู่หรือพำนักอาศัยอยู่ในวัดนั้นปฏิบัติตามพระธรรมวินัย กฏมหาเถรสมาคม ข้อบังคับ ระเบียบหรือคำสั่งของมหาเถรสมาคม

(๓) เป็นธุระในการศึกษาอบรม และสั่งสอนพระธรรมวินัยแก่บรรพชิตและคฤหัสถ์

(๔) ให้ความสะดวกตามสมควรในการบำเพ็ญกุศล

ตามมาตรา ๓๗ (๑) คำว่า “บำรุงรักษา” นั้นก็หมายถึง การะวังรักษาเพื่อให้คงอยู่ รักษาให้อยู่ในสภาพดี ทำให้งอกงาม

ทำให้เจริญ ดังนั้นการบำรุงรักษานอกจากดูแลรักษาวัดและสิ่งก่อสร้างต่างๆภายในวัดไม่ว่าจะเป็น โบสถ์ วิหาร ศาลาการเปรียญ กุฏิสงฆ์ โรงครัว ห้องน้ำ เหล่านี้ให้อยู่ในสภาพดีแล้ว

ยังจะต้องพัฒนา ปรับปรุงให้ดีขึ้นด้วย อาทิเช่น การทำทางลาดให้ผู้พิการ ผู้สูงอายุ ให้สามารถใช้ห้องน้ำได้โดยสะดวก การทำห้องน้ำให้ ผู้พิการโดยเฉพาะ การปรับเปลี่ยนห้องส้วมเป็นแบบชักโครกเพื่อให้

ผู้สูงอายุใช้ได้ เป็นต้น ก็เป็นตัวอย่างในการพัฒนาห้องน้ำห้องส้วมภายในวัดให้ดีขึ้น สะอาดขึ้น ซึ่งเรื่องดังกล่าวหากท่านเจ้าอาวาสให้ความสำคัญก็จะได้รับการพัฒนา

และได้รับความร่วมมือจากทุกฝ่ายทั้งพระเณรในวัดหรือพุทธบริษัท แต่บางเรื่องนั้นหากท่านเจ้าอาวาสได้ดำเนินการตามหน้าที่แต่พระลูกวัดบางรูปเกิดไม่เห็นด้วยกับการกระทำ

จนกลายเป็นข้อพิพาทขึ้นระหว่างเจ้าอาวาสกับพระลูกวัดจนต้องนำเรื่องราวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม

พระครูสุตกิจวิมล
เจ้าคณะอำเภอสุวรรณภูมิ
เลขานุการรองเจ้าคณะจังหวัดร้อยเอ็ด
ดังคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๔๙๕/๒๕๑๗ คดีนี้โจทก์ซึ่งเป็นพระลูกวัดฟ้องเจ้าอาวาสเป็นจำเลยที่ ๑ กับพวก โดยบรรยายฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ เป็นเจ้าพนักงานโดยเป็นเจ้าอาวาส

มีหน้าที่ดูแลรักษาทรัพย์สินของวัดและปกครองพระภิกษุซึ่งอยู่ในวัด ได้สั่งให้จำเลยที่ ๒ ซึ่งเคยเป็นพระภิกษุในวัดกับพวกเข้าไปในกุฏิและงัดกุญแจห้องของโจทก์ กับรื้อถอนกุฏิอันเป็นเคหสถานในความครอบครองของโจทก์

จำเลยที่ ๒ กับพวกได้งัดกุญแจห้องของโจทก์แล้วรื้อถอนกุฏิทั้งหลังตามคำสั่งของจำเลยที่ ๑ ทำให้ทรัพย์สินของโจทก์สูญหาย การกระทำของจำเลยกับพวกเป็นการรบกวนการครอบครอง

อสังหาริมทรัพย์ของโจทก์เป็นการทำลาย ทำให้เสียหาย ทำให้เสื่อมค่าซึ่งทรัพย์สินของโจทก์ นอกจากนี้การกระทำของจำเลยที่ ๑ ยังเป็นการปฏิบัติและละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ เ

พื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ การกระทำของจำเลยที่ ๒ เป็นการสนับสนุนการกระทำดังกล่าวของจำเลยที่ ๑ ขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสองตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๘๓, ๘๔, ๘๖, ๑๕๗, ๓๕๘, ๓๖๒, ๓๖๔, ๓๖๕

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว ให้ประทับฟ้องโจทก์เฉพาะข้อหาตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๕๘, ๓๖๒, ๓๖๕

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

พระครูปริยัติธรรมโสภณ

รองเจ้าคณะจังหวัดร้อยเอ็ด

เจ้าอาวาสวัดบ้านยางเครือ

บรรยายถวายความรู้

เรื่องงานการศึกษาสงเคราะห์

ศาลฏีกาวินิจฉัยว่า จำเลยที่ ๑ สั่งให้รื้อกุฏิ ๖ หลัง รวมทั้งกุฏิที่จำเลยที่ ๑ อาศัยอยู่ด้วย รื้อกุฏิที่จำเลยที่ ๑ อาศัยอยู่กับกุฏิอื่นๆรวม ๔ หลัง ก่อนรื้อกุฏิที่โจทก์อาศัยอยู่

เป็นการสั่งให้รื้อเพื่อไปปลูกรวมกับกุฏิที่อยู่ทางทิศเหนือของโบสถ์ อันเป็นการกระทำเพื่อให้กุฎิรวมเป็นกลุ่มเดียวกัน เป็นการบำรุงรักษาจัดกิจการและศาสนสมบัติของวัด

ให้เป็นไปด้วยดี ซึ่งจำเลยที่ ๑ ในฐานะเจ้าอาวาสของวัดมีอำนาจกระทำได้ตามพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. ๒๕๐๕ มาตรา ๓๗ (๑) การกระทำของจำเลยที่ ๑ จึงไม่มีความผิดฐานบุกรุก ฎีกาของโจทก์ฟังไม่ขึ้น